"...Öyle bir yarım yamalaklığımız var ki, bizim dramımız akıl almaz bir biçimde gelişiyor. Ayrıca trajedinin içinde olduğumuzun farkında değiliz. Çok güzel yaşayıp gittiğimizi sanıyoruz. İktidardaki adamlarda bu sanıyı bütün millet adına dile getiriyor. Bir kaç aydın dışında bunu anlayan yok gibi... O aydınlar da sosyal bir takım sözler ediyor, psikolojik yönü boşlukta kalıyor bu meselenin. İnsanlar kötü yaşiantıyı dile getirmenin muhalefet yapmak olduğunu sanıyorlar. Yapanlar bile muhalefet yaptıklarını sanıyor bir bakıma. Aslında bir yanlış anlama olduğu halde anlaşıp gidiyorlar. Bir mış gibi yapmak tutturmuşlar. Arabalar yürüyor ya, ekmek yapılıyor ya, iyi kötü suyumuz geli yor ya... Mesele yok. Bir taklit yapıyoruz ve batıya bile kendimizi anlar oluyor. (Bir futbol maçında yeniveriyoruz onları.) Ya çocuksu gururumuz! Beğenilmezsek hemen alınıyoruz, batılılata iftira ederek kendimizi temize çıkarmak için didiniyoruz. İyi aile çocukları arasında onlara çamur atan mahalle çocuğu gibiyiz. Ben buna saflık diyorum ve genel anlamda bir sempati duyuyorum. İçinde yaşarken de öfkeyle tepiniyorum..."
Oğuz Atay bu mısraları 40 küsür yıl önce günlüğüne işlemiş. Kendi iç çekişmelerinden öte farklı şeylerden dem vuruyor. Aradan geçen yıllara rağmen hala aynı şeyler devam ediyor.
Hala hükümet harika bir şekilde ilerlediğimizi,
muhalefet ne kadar yanlış gittiğimizi,
bir kısım aydınlar çıkmazlarda olduğumuzu,
kalanlar şuan ki durumumuzun Avrupa'dan kat be kat iyi olduğunu söylüyorlar.
Herkes bir şey söylüyor halk dışında. Kimsenin bir şey yaptığı yok. Hükümet biraz çalışıyor, onun da ne kadarı ülkeye ne kadarı ceplerine kestiremiyoruz.
Lakin benim az da olsa hala bi umudum var. Gün gelecek ustanın yazdıkları günümüz siyasetini tanımlayamayacak ama o gün de Kız Kulesine bakarak demli çayımı içerken yerimizde saydığımız adımları düşünüp kızacağım. Kız Kulesi karşımda olmasa küfür bile ederim fakat o orda kalacak ben de kızdığımla kalacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder